Sala #104

Nie była pewna, ile tak siedziała na korytarzu, ale w pewnym momencie zdecydowała się wziąć głęboki oddech, wstać i ruszyć tam, gdzie szło wiele jednakowo nieznajomych jej ludzi. Po drodze straciła ze wzroku Cheolmina i przyśpieszyła, zostawiając lekko w tyle Alyonę, ponieważ przestała zwracać większą uwagę na to, co dzieje się wokół niej. Była typem osoby, która potrzebowała jakiegoś zajęcia czy celu, na dłuższą metę nie potrafiła siedzieć bezczynnie – nawet jeśli maszerowanie przed siebie trudno nazwać czymś wybitnie zajmującym, jej to wystarczało.
Anderson, ogarnij się. Żyj! – pomyślała, próbując się wyrwać z tego otępienia, w które wpadła, gdy tylko została chwilę sam na sam ze swoimi myślami.
Florence spróbowała się lekko uśmiechnąć, co dla osób wokół niej musiało być dziwne. Rzecz jasna o ile w ogóle zwrócili na to uwagę. Ona w końcu zaczęła patrzeć na ludzi wkoło niej, dostrzegać matki z dziećmi, zagubionych nastolatków. Słyszała strzępki rozmów o krewnych, o… poszukiwaniach? Nie była pewna. Później chyba powinna poznać od kogoś więcej szczegółów.
Weszła do jednej z wielu podobnych sal. Nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczona. Tego dnia wiele się wydarzyło. Położyła się na wolnym łóżku i niemal natychmiast zasnęła.
Obudził ją krzyk. Rozejrzała się półprzytomna i przestraszona, lecz nie dostrzegła źródła tego dźwięku. Najwyraźniej ten wrzask wydał z siebie ktoś w sąsiedniej sali.
Ponownie się zwinęła w kłębek, mocno ściskając swoją torbę. Jedną z niewielu rzeczy, które były dla niej zupełnie normalne.