Jack Howard

Jack Howard pochodzi stąd, z Ashtown. Urodził się dokładnie 30 lat temu, kiedy do miasteczka napłynęła nowa nadzieja - L.I.F.E. Corp., a jego rodzice mogli odetchnąć z ulgą, że nie przyjdzie im się stąd wynosić i szukać miejsca gdzie indziej. Jego matka, Olivia, przez przyjaciół zwana również Livvy, całe swoje życie poświęciła rodzinie, nie będąc zatrudniona w żadnym zakładzie. Jej mąż, Samuel, prowadził warsztat samochodowy, gdzie spędzał sporo czasu z Jackiem. Prócz pierworodnego, państwo Howard mieli jeszcze dwójkę dzieci, choć najmłodsze zmarło w bardzo młodym wieku z powodu wrodzonej wady serca. Drugi syn, Lucas, młodszy od Jacka o ładnych parę lat, również nie ma najlepszego zdrowia. Jako astmatyk, trudno było mu nawet brać udział w zajęciach sportowych w szkole. Nadopiekuńcza Livvy była po części winna temu stanowi rzeczy. Po stracie córeczki, całą swoją miłość skupiła właśnie na Lucasie, drżąc o jego zdrowie na każdym kroku. Jack, który jako jedyny cieszył się dobrym zdrowiem, raczej był puszczany samopas, w zgodzie z teoriami powtarzanymi jak mantrę: da sobie radę, nie zgubi się, nic mu się nie stanie, to silny chłopak. No i właśnie taki był, nie czując by zdrowie dokładało mu zmartwień, albo odbierało miłość rodzicielską.
Kiedy wszedł w dorosłość, doszło do rozdźwięku między nim, a Lucasem. Ani Sam ani Livvy nawet nie wiedzą, czemu młodszy syn spakował manatki i wyjechał do większego miasta, co w sumie było niezbyt dobrym rozwiązaniem biorąc pod uwagę fakt jego choroby. Jack został w Ashtown, a wyjeżdżał jedynie w czasie zdawania egzaminów na studiach zaocznych. Tutaj go ludzie znają.

Aktualnie pracuje jako konserwator w głównych ośrodkach administracyjnych w Ashtown - Ratuszu, Szpitalu, czy Szkole. Kiedy zaś nie trzeba niczego naprawiać, zwykle znaleźć go można w jego warsztacie, odziedziczonym po emerytowanym ojcu. Takich ludzi jak Jack, łatwo jest nazwać złotą rączką, bo czego się nie dotkną, są w stanie to naprawić.

Gdyby pokusić się o określenie Jacka w kilku słowach, to powstałby kolaż względnie sprzecznych fraz. Jak to mówił pewien osioł, ogry są jak cebule, mają warstwy. Jeżeli więc wziąć za przesłuchiwanego któregoś z dzieciaków ze szkoły, padłyby słowa takie jak: cichy, uważny i trochę groźny. Z kolei już nauczycielki dodałyby, że okrutny z niego kobieciarz, co było trudno ukryć w tak małej społeczności.
W Ratuszu ma opinię śmieszka, który z całym szacunkiem nie okazuje szacunku Burmistrzowi, choć można było polegać na jego wykonywaniu napraw.
Po prawdzie, Jack był każdym i nikim, w zależności od okoliczności. Nie miał ani jednego przyjaciela, ale setki znajomych. Otwarty i jowialny, a jednak trzymał ludzi na niewidoczny gołym okiem dystans.

Ubiór: Jeansy, podkoszulek, skórzany pasek, bielizna, skarpetki, adidasy.

Pozostałe: telefon komórkowy, pakiet gumek, guma do żucia, paczka karmelków, rękawice ochronne, pas z narzędziami, a na nim wkrętaki, klucze francuskie, niewielki młotek, kombinerki.

Yeah, I'm gonna take my horse to the old town road
I'm gonna ride 'til I can't no more
Dobry miesiąc temu Jackowi udało się namówić oboje rodziców na wycieczkę na Karaiby, by uczcili swoją rocznicę ślubu. Nie przewidział, że w noc przed wyjazdem do ich drzwi zastuka ukochany synalek, chcący przedstawić swoją dziewczynę i zostać na czas urlopu. Jack dowiedział się o tym wpadając do rodziców wieczorem, pod koniec kolacji, którą jedli w czwórkę. Sugestie Lucasa, żeby rodzice przełożyli wycieczkę, zostały ucięte właśnie przez Jacka, który po posiłku zapakował rodziców do samochodu i wywiózł na lotnisko. Sądził, że po powrocie nie zastanie już ani swojego braciszka, ani jego dziewczyny. Zwłaszcza, że planował na festynie spotkać się z tą śliczną sekretarką burmistrza. Mimo, iż trwał festyn, a może właśnie z tego powodu, umówili się, że przyjdzie do jej biura. I właśnie w jej biurze, gdzieś między podwiązką, a szpilką, zastał ich wybuch. Panikujący ludzie zaczęli szukać schronienia. Za jeden z takich punktów obierali właśnie Ratusz. Jack był więc cały i zdrowy i w stroju mechanika, bo mała Peggy Sue właśnie na takie przebieranki miała dzisiaj chęć. Na górnym piętrze, kiedy ludzie szybko się zbiegali, oni szukali swoich ciuchów. Niewątpliwie, schadzkę nie sposób było uznać za udaną. Jack, zmęczony po całonocnej podróży, naturalnie zły z powodu niezaliczenia żadnej sensownej bazy i przestraszony tym, że ziemia się zatrzęsła, chciał po cicho dołączyć do ocalałych. I oby nikt nie spytał gdzie był. Ani, co to za kolor pomadki na jego policzku.